Koek en zopie

Juist wanneer Ben hout gaat halen voor de kachel, klinkt er een hoop getoeter vanaf de weg waaraan we wonen. Door de duisternis en bomen heen ziet hij het schijnsel van de koplampen van een stilstaande auto. Ben besluit een kijkje te nemen en treft langs de kant van de weg een Nederlands echtpaar, dat de band én velg van hun voertuig kapot heeft gereden. Ze blijken een vakantiehuis in het 'nabij' gelegen dorp Tyngsjö te bezitten, en hebben hun eveneens  Nederlandse buurman gebeld om hen op te pikken. Die is zojuist, enthousiast toeterend, gearriveerd. Ook de verzekering is inmiddels ingelicht, en een auto-ambulance is onderweg. Maar ja, in Zweden zijn de afstanden die zo'n wegsleepbedrijf moet afleggen een stuk groter dan in Nederland, en derhalve staan de pechvogels al bijna twee uur te wachten op hulp. Het is dus de hoogste tijd om een kopje koffie voor ze te maken, want een beetje warmte in de vrieskou kan geen kwaad.

Gelukkig duurt het daarna niet lang meer, voordat de sleepwagen arriveert. Een goedgemutste chauffeur zorgt ervoor dat de onbruikbare Lexus wordt opgeladen...

...en brengt de auto naar Hagfors, waar de bandenspecialist het karwei verder mag klaren. We zwaaien onze nieuwe kennissen uit, die ons hartelijk uitnodigen om ook eens bij hen op de koffie te komen als het zo uitkomt. We zullen zien. Hopelijk hoeven wij daar ook niet eerst autopech voor te krijgen!

Eindelijk...

Eindelijk heeft het Koning Winter mogen behagen om een dun laagje sneeuw over ons uit te strooien. Nu maar hopen dat de temperatuur minimaal een maand of twee onder het vriespunt blijft...

Kalle Ankas jul

Terwijl het kerstfeest in Nederland nog moet beginnen, is het in Zweden alweer zo goed als voorbij. Hier valt het hoogtepunt van de viering op 24 december, julafton. Dan komt men in familiesfeer bijeen om gezamelijk van de traditionele gerechten van het Zweedse kerstbuffet te genieten. Voordat men aan tafel gaat, staat er echter iets anders op het programma. Om drie uur 's middags precies start op de Zweedse televisie namelijk de uitzending van Kalle Ankas jul, zoals de korte titel van Donald Duck en zijn vriendjes wensen je een vrolijk kerstfeest luidt.

 

Al sinds 1960 begint voor de gemiddelde Zweed de viering van Kerstmis met het kijken naar dat programma. De afgelopen twintig jaar staat Kalle Ankas jul met ruim drie tot soms wel ruim vier miljoen kijkers steevast in de top vijf van de best bekeken televisieprogramma's, waarvan meerdere malen op plaats één!

 

Kalle Ankas jul begint met de - inmiddels van politiek incorrecte beelden ontdane - cartoon Santa's workshop, een briljante kerstklassieker die je of je nu wilt of niet in een mum van tijd in kerststemming brengt. Een van mijn favoriete scene's is die waarin een van de hulpjes van de kerstman met behulp van zogeheten blokjesverf damborden maakt, bedenk het maar! Daarna volgt er een compilatie van clips uit veelal oude - maar ook enkele recente - Disneyfilms, waarvan enkele met onder andere Donald Duck in een van de hoofdrollen. Bij veel van die clips is wat ons betreft de link met Kerstmis of de kerstgedachte ver te zoeken, maar gezien de kijkcijfers kan dat de gemiddelde Zweed klaarblijkelijk niet deren. God jul!

Winterzonnewende

Vannacht vond de winterzonnewende plaats. Dat betekent dat de zon vanaf vandaag elke dag weer iets hoger boven de horizon zal komen te staan en dat we daardoor elke dag ook weer meer daglicht tegemoet mogen zien. En dat is wel prettig ook, want kijk maar eens hoe hoog - of misschien kan ik beter schrijven hoe laag - de zon vandaag om 12.00 uur aan de hemel stond.

Prettige kerstdagen!

Uiteraard roept ons recente artikel in Grenzenloos Magazine een vraag op waar we niet omheen kunnen, want waar halen wij zélf onze kerstboom vandaan? Welnu, de eerste jaren na onze emigratie deden we hetzelfde als de gemiddelde Zweed. We liepen gewoon het bos in om daar een mooie spar te scoren. We zagen daar geen kwaad in en beschouwden het eerder als een voorbeeld van hoe goed we ons aan de gebruiken van ons nieuwe thuisland hadden aangepast, dan dat we ons er schuldig over voelden. Later kozen we er voor om de bomen gewoon in het bos te laten staan en ons huis en erf met andere kerstdecoraties te versieren. Bijna alle daarvoor benodigde materialen zijn echter nog steeds afkomstig uit het nagenoeg onmetelijke 'tuincentrum' om ons heen waar het niet alleen ongestoord, maar vooral ook bijzonder goedkoop winkelen is.

 

Vanuit het Hoge Noorden wensen we al onze lezers prettige kerstdagen toe!

Voor de verandering...

Gisteren trokken we er voor de verandering - nee, het gaat écht nooit vervelen - weer eens op uit voor een lange wandeling. Het vroor stevig en daarom was alles met een dikke laag rijp bedekt.

Dat zorgde voor vele mooie plaatjes waaronder deze fraai ingepakte graspluimen.

Toen we rond half twaalf ongeveer een uur op pad waren, stond de zon eindelijk 'ruim' boven de horizon. Veel warmte gaf ze echter niet en bovendien liepen we veelal in de schaduw van heuvels en bomen.

We hoefden dus niet bang te zijn dat wij of de omgeving zouden ontdooien en dat kwam bij de verschillende moerassen die we moesten doorkruisen goed uit.

Op driekwart van de wandeling pauseerden we boven op een heuveltop om de inwendige mens te versterken. We zaten lekker in het zonnetje en genoten van het uitzicht, een lekker broodje en vooral ook van iets warms te drinken!

Daarna gingen we verder. Met inmiddels alweer bijna achter de horizon verdwenen zon in de rug...

zetten we koers richting huis. Toen we daar aankwamen was de schemering al ingevallen. Ruim een week voor de winterzonnewende is het overdag maar kort licht. De zon komt pas iets na negenen op om kort voor drieën alweer onder te gaan. Bij helder weer is het dus maximaal zo'n zes uur licht. Als het daarentegen bewolkt is, dan is er van licht nauwelijks sprake en hebben we iets wat je nog het beste als een zeven uur durende schemering kunt beschrijven!

Goed gecamoufleerd

In het onlangs verschenen decembernummer van Grenzenloos Magazine staat weer een bijdrage van onze hand. Gezien de tijd van het jaar kozen we voor een artikel over de kerstbomenjacht die in de aanloop naar de kerst steevast in onze bosrijke woonomgeving in het Hoge Noorden losbarst. Wil je antwoord op de vraag hoe de gemiddelde Zweed aan zijn kerstboom komt? Lees dan het artikel online of ga naar Grenzenloos Magazine om het decembernummer gratis te downloaden.

Zie de maan schijnt...

Zie de maan schijnt door de bomen... Het is weer sinterklaastijd en alhoewel we inmiddels al elf jaar lang ver buiten het normale werkgebied van de goedheiligman wonen, heeft hij ook dit jaar weer flink wat extra kilometers gemaakt om ons hier in het Hoge Noorden te bezoeken. Twee dagen op rij waren we blij verrast met wat we in onze schoen vonden. Dank u wel Sinterklaas!

Kerstsfeer

In de aanloop naar de kerst hebben we pak hem beet nog een maand te gaan, dus wordt het hoog tijd om een beetje in de sfeer te komen. Het komt dan ook heel goed uit dat een van de dingen die hoog op onze klussenlijst staat het weghalen van een grote spar is die onze schuur steeds meer aan het zicht ontneemt. Door die klus nu te klaren, slaan we twee vliegen in één klap. De spar verdwijnt én we krijgen een flinke hoeveelheid sparrentakken ter beschikking om kerstdecoraties van te maken. We hoeven niet lang na te denken en gaan voortvarend aan de slag.

Nadat we de omgezaagde boom van al zijn takken hebben ontdaan, halen we het allergrootste julbock-geraamte dat we hebben te voorschijn. Na enkele jaren van afwezigheid mag deze reus ons erf dit jaar weer opsieren. Al snel hebben we in de vorm van een met takken beklede romp en twee poten een aardig begin.

Een uur later begint onze creatie al aardig op een julbock te lijken.

Hier zie je hem vanaf de zijkant. Nu gaan we aan de slag met de kop, horens, manen en staart van 'het beest'. De spreekwoordelijke laatste hand en puntjes op de 'i' die verhoudingsgewijs toch nog aardig wat tijd kosten.

Het eindresultaat: een fraaie julbock die totdat volgend voorjaar de dooi invalt de wacht over ons erf zal houden!

 

Wil je zelf ook zo'n typisch Zweedse julbock maken? Kijk dan bij onze posts van december 2013. Daar beschrijven aan de hand van een meer bescheiden exemplaar precies hoe je dat kunt doen.

Onze achtertuin

Flink wat slaaptekort gedurende de afgelopen week is er de oorzaak van dat we deze zondag later 'beginnen' dan voor ons gebruikelijk is. Desondanks verzuimen we echter niet om er na de lunch op uit te trekken voor een wandeling in wat we sinds onze emigratie naar Zweden met gepaste trots onze achtertuin plegen te noemen. Natuurlijk is het niet echt ónze achtertuin, maar dat maakt geen verschil. Gedurende de anderhalf uur die we op pad zijn, komen we namelijk helemaal niemand anders tegen. Heerlijk, wat een rust!

Reset

Voor het eerst sinds we in 2005 zijn begonnen het wel en wee van ons leven in Zweden op onze blog met de wereld te delen, hebben we er behoefte aan om wat meer 'op onszelf' te zijn. Dat is een vreemd gevoel - iets wat we eigenlijk nooit hebben gehad, maar het is al enkele maanden latent aanwezig en heeft inmiddels de overhand gekregen. Zo sterk zelfs dat we hebben besloten om het bijhouden van onze blog een stukje op onze prioriteitenlijst te laten zakken. Dit betekent niet dat onze blog zal ophouden te bestaan, maar wel dat we daarop vooralsnog minder frequent zullen posten. Ook zullen we de deuren naar Noorderzon Actief en Noorderzon Advies dichttrekken. Na ons tien jaar lang op verschillende manieren met volle overtuiging en veel plezier met dit soort werkzaamheden bezig te hebben gehouden, vinden we het nu definitief tijd voor iets anders.

 

Dit alles is wat ons betreft overigens geen slecht nieuws. We hebben geen last van een depressie en zijn ook zeer beslist de weg niet kwijt. Integendeel, we hebben slechts onze koers verlegd en stevenen doelbewust op enkele nieuwe uitdagingen af. Dat kost echter behoorlijk wat tijd en energie en daarom hebben we de hierboven beschreven keuzes moeten maken. De ondertitel van onze blog blijft actueel, want ook nu zijn we wederom onderweg naar een ander leven. Wat er precies voor ons achter de horizon ligt, zul je vroeg of laat wel op deze blog kunnen lezen. Maak je overigens niet ongerust, we blijven gewoon op onze vertrouwde stek in Zweden!

Afscheid van onze pup

Sinds eind juli hebben jullie kunnen meebeleven hoe we enthousiast naar een nieuwe hond in ons leven onderweg waren. Vanaf het eerste moment dat we dat na het overlijden van Jeanny weer in overweging durfden te nemen totdat deze droom nog geen halve dag voordat we op weg zouden gaan om onze nieuwe pup op te halen ruw werd verstoord. Ook over de tweestrijd waarin we daarna kwamen te staan, hebben we geschreven en nu rest ons niets anders dan het einde van dit verhaal met jullie te delen. Helaas is het geen vrolijk einde.

We hebben namelijk besloten om van 'onze' pup af te zien. Dat was een vreselijk moeilijke keuze, maar volgens ons de enige juiste. De oorzaak van de jeuk en huidproblemen is namelijk nog steeds niet achterhaald en zelfs als deze wel duidelijk zou worden én onschuldig zou lijken, is een allergieprobleem niet volledig uit te sluiten. Bovendien tikt de tijd door en zouden we uiteindelijk een in onze ogen te groot deel van de levensfase waarin we de hond kunnen vormen, gaan missen. Al met al voelde het gewoonweg niet goed genoeg meer om verder te gaan.

Zo nemen we voor de tweede keer dit jaar afscheid van 'onze' hond. En alhoewel het deze keer iets anders ligt, doet het ons wederom enorm veel verdriet. De nieuwe kameraad die ons jarenlang enorm veel plezier en inspiratie zou gaan geven, is uit ons leven verdwenen en wij zullen wederom op zoek moeten naar de juiste weg in ons leven om verder te gaan. Gelukkig beseffen we ons ook nu dat we die uiteindelijk wel weer zullen vinden. Aan onze wil om te zoeken, positieve instelling alsmede onvoorwaardelijke steun en liefde voor elkaar is namelijk niets veranderd, die zijn door alles wat we - grotendeels samen met Jeanny - tijdens onze jaren in Zweden hebben beleefd stevig genoeg in ons verankerd!

Zwaar

De gezondheid van onze pup houdt ons nog steeds enorm bezig. Hoewel de rode uitslag inmiddels zo goed als verdwenen is en ook de jeuk een stuk minder wordt, is het nog steeds niet duidelijk waardoor de problemen zijn ontstaan. Om daar achter te komen, wil de fokker volgende week een aantal kleine plekjes op de pup haar buik aanstippen met middelen waarvan hij vermoed dat die de boosdoener kunnen zijn. Als op een van deze middelen opnieuw een reactie volgt, in de vorm van jeuk of uitslag, staat de oorzaak in elk geval redelijk vast. Mocht er geen reactie volgen, dan moeten er verdere testen in de vorm van een bloedonderzoek worden gedaan. Het wachten valt ons zwaar en de spanning die dit met zich meebrengt al evenzeer. Desondanks bezochten we onze pup afgelopen woensdag nog een keer, om te constateren dat deze in elk geval enorm is gegroeid en een prachtige herder lijkt te worden.

Hoop doet leven

Hoewel de titel van deze post misschien suggereert dat we het over de gezondheidstoestand van onze pup hebben, schotelen we onze lezers iets heel anders voor. Natuurlijk duimen we nog steeds voor een goede afloop en volledig herstel van de door ons zo hevig gewenste viervoeter. Daarover valt nu echter nog weinig te zeggen. De afgelopen week brachten we veel buitenshuis door, al mijmerend over de pech die wij, maar vooral ook onze pup te verduren kregen. Tijdens een van deze 'gedachtenwandelingen' stuitten we op een onsmakelijke hoop, die ons in eerste instantie aan een uitgespuugde maaltijd van de Chinees deed denken. Een hond die bami had gegeten, iets in die trend. Toen we de hoop iets beter bekeken bleek deze niet uit bami te bestaan. De slierten werden gevormd door allerlei segmentjes. We hadden een heuse lintworm gevonden! Van afstand maakten we enkele foto's waarna we met een grote boog om de hoop heen liepen. Een bijzondere vondst, dat zeker, maar een fraaie was het niet. We besloten er echter maar de positieve kant van in te zien. Had de gastheer van deze lintworm, waarschijnlijk een vos, zijn uitwerpselen expres voor onze voeten gedeponeerd? Alsof hij daarmee wilde zeggen: kop op, houd moed? Hoop doet immers leven!

 

Een duivels dilemma

Gisteravond werd onze droom over een nieuwe viervoeter in ons leven ruw verstoord. Terwijl we ons er met een blij gevoel op verheugden om vandaag onze pup op te halen, ging de telefoon. Het was de fokker met een naar bericht. Afgelopen donderdag had onze pup last gekregen van hevige jeuk. Bij nadere inspectie bleken haar huid en poten behoorlijk geïrriteerd. Toen er vrijdag geen verbetering was opgetreden, was er meteen een dermatoloog geconsulteerd. Na bestudering van de verschijnselen alsmede het uitvoeren van enkele testen was het volgens de specialist het meest waarschijnlijk dat de jeuk werd veroorzaakt door contact met een te grote hoeveelheid was- of schoonmaakmiddel. Allergie was volgens haar onwaarschijnlijk, maar aan de andere kant ook niet 100% uit te sluiten. Enkele dagen medicijnen en twee weken lang twee maal daags wassen met een speciale shampoo zou de jeuk waarschijnlijk wel doen verdwijnen. Zo niet, dan was er toch iets anders aan de hand en zouden er aanvullende testen moeten worden gedaan.

 

Daar zaten we dan. Met Jeanny's allergieproblemen die ons leven zeven jaar lang in zeer grote mate hebben bepaald nog vers in het achterhoofd. En met de wetenschap dat we juist om die reden in eerste instantie hadden besloten om niet meer aan een nieuwe hond te beginnen. Totdat we uiteindelijk toch overstag gingen...

 

We stonden voor een duivels dilemma met een doorwaakte nacht als gevolg.

 

Uiteindelijk zijn we vandaag toch bij de fokker en onze pup op bezoek gegaan, maar wel nadat we de beslissing al hadden genomen dat we de pup niet mee naar huis zouden nemen. Met de bagage die we hebben, wilden we ons de onzekerheid en stress die dat met zich mee zou brengen niet op de hals halen. Want in wat voor een situatie zouden we verzeild raken als het dan onverhoopt niet goed zou komen?

 

Natuurlijk waren dat besluit en bezoek niet zo eenvoudig als het hierboven in enkele zinnen staat beschreven. En ook mag iedereen weten dat er behoorlijk wat tranen zijn gevloeid. Verder is het op dit moment voor ons gemoed echter het beste als we het kort houden. We hebben de deur nog niet helemaal dicht gedaan, maar gaan even kritisch aankijken hoe de situatie van onze pup zich ontwikkeld. Hopelijk komt het met haar snel weer helemaal goed. En hopelijk zijn wij er dan ook uit hoe we moeten omgaan met de tweestrijd waarin we nu verkeren.

Nog een viervoeter?

Terwijl we de dagen naar zondag aftellen, verschijnt er nog een viervoeter op ons pad. Letterlijk welteverstaan, want dit vosje loopt tot aan onze voordeur en kijkt nieuwsgierig naar de kokosmat die onze bezoekers verwelkomd. Dan loopt het nog jonge dier een rondje om ons huis, om vervolgens nogmaals voor de deur te verschijnen. Zou hij soms op zoek zijn naar een leuke speelkameraad? Dan krijgt de vos lucht van de vetbollen, die we voor de vogels hebben opgehangen. Met een behendige sprong springt het dier op een grote steen, om wat extra overzicht over onze tuin te krijgen. Daarna struint het de vogelvoederplaatsen af en werkt daar snel de gemorste restjes van de vetbollen naar binnen. Dan verschijnt er een dappere ekster ten tonele, die het jonge diertje strijdlustig verjaagd. Wegwezen, dit is mijn voer, schijnt de vogel te willen zeggen. De vos begrijpt de boodschap en maakt zich uit de voeten. Niet veel later zien we hem schichtig vanuit de struiken naar de vetbollen loeren, maar de ekster is duidelijk de baas in onze tuin. Zijn luide krijs doet de jonge vos nogmaals verschrikt opspringen, en deze maakt nu dat hij echt wegkomt, met de ekster achter zich aan! Over niet al te lange tijd zullen de rollen waarschijnlijk zijn omgedraaid, maar vooralsnog is het 1-0 voor de ekster.

 

 

Vierde bezoek aan het T-nest

Afgelopen zondag brachten we ons vierde bezoek aan het T-nest. De pups waren enorm gegroeid ten opzichte van vorige week! Het kroost mocht met moeder Lazy in het weiland spelen, dat bij de fokker naast het huis ligt. Lazy ging helemaal uit haar bol en wist van geen ophouden met heen en weer rennen en dartelen. Door haar vrolijke gedrag werden de pups ook uitgenodigd tot uitbundigheid. Ze renden zo hard als hun korte pootjes hen konden dragen achter moeder aan, die vervolgens nog eens extra haar best deed om haar kinderen uit te dagen. Een heerlijk gezicht en we kunnen dan ook nauwelijks wachten tot het komende weekend. Dat zal tevens ons laatste bezoek zijn, want dan zijn de pups oud genoeg om met hun baasjes mee naar huis te mogen. We zijn nu dus echt aan het aftellen, nog heel even en we hebben weer een viervoeter in huis!

Herfstwandeling

Het is nog maar amper licht wanneer we voor een lange wandeling vertrekken. Het is bewolkt, nagenoeg windstil en enkele graden boven nul, prima omstandigheden voor een stevige herfstwandeling. We lopen ruim een uur over een langzaam stijgende slecht onderhouden weg. Dan houdt de weg op. Voor ons ligt een moeras, waar we behoedzaam doorheen stappen. Daarna beginnen we aan de beklimming van de heuvel die voor ons ligt. Het is een echte kuitenbijter en het duurt dan ook even voordat we in de buurt van het hoogste punt komen. Uiteindelijk is het zover en genieten we vanaf een hoogte van dik vijfhonderd meter van het uitzicht om ons heen.

We dalen een klein stukje af en komen in een hooggelegen moerasachtig gebied dat ingeklemd tussen enkele heuvels ligt. Aan de rand van een van de vele moerassen gaan we even zitten om iets te eten en te drinken.

Daarna gaan we weer verder. We blijven enkele uren op ongeveer dezelfde hoogte, onder de indruk van de totale stilte en het verlaten gevoel dat het landschap bij ons oproept.

In de loop van de middag dalen we weer af. We volgen een stelsel van moerassen en beekjes dat ons uiteindelijk bij een weg doet uitkomen. Die volgen we richting het uitgangspunt van onze wandeling. Al snel zien we uitwerpselen op de weg liggen. Er bestaat geen twijfel over dat er een dier met een vacht op het menu heeft gestaan. Waar we echter niet met zekerheid een uitspraak over durven doen, is of de uitwerpselen van een vos of een wolf afkomstig zijn...

Niet veel verder komen we nog een flinke 'hoop' tegen. Deze ligt op een verhoging en is overduidelijk van een vos afkomstig. Ook is duidelijk dat het dier dat deze uitwerpselen heeft achtergelaten in elk geval van een deels vegetarisch menu heeft genoten.

Dan zijn we weer terug op het punt waar we onze wandeling begonnen. Na in totaal meer dan acht uur op pad te zijn geweest, is het fijn om even rustig te kunnen zitten. Ik maak daarbij meteen van de gelegenheid gebruik om een stukje voor onze weblog te schrijven. Wel zo makkelijk, want nu zijn alle opgedane indrukken nog vers! Ben is ondertussen bezig om een vuurtje te maken. De inwendige mens moet namelijk ook worden versterkt en de broodjes en worstjes liggen al te wachten...

Escape from Alcatraz, grenzenloos presteren!

Het is weer tijd om naar een artikel van onze hand in Grenzenloos Magazine te verwijzen. Dit keer gaat het over Anders Olsson, de officieuze wereldkampioen grenzenloos presteren uit Hagfors - de gemeente waar we wonen. Voor iedereen die onze blog al langer volgt, zal deze ijzervreter geen onbekende zijn. We hebben door de jaren heen namelijk al vele keren over hem en zijn soms aan het onwaarschijnlijke grenzende prestaties bericht.

In september 2011 zette Anders weer eens zo'n prestatie neer. In het ijskoude water van de Baai van San Fransico gaf hij op armkracht alleen vele goed getrainde valide zwemmers het nakijken hetgeen hem de bijnaam The Swedish Torpedo opleverde. Lees het hele verhaal hierover gratis online of ga naar Grenzenloos Magazine om het hele oktobernummer online te lezen of te downloaden.

 

De eerste nachtvorst

De ochtend waarop de eerste rijp getuigt van de richting de winter steeds kouder wordende adem van Moeder Natuur is elk jaar weer een bijzonder moment voor ons. Het is dan net alsof er een punt wordt gemarkeerd waarop er geen weg terug meer is. De zomer is slechts een vage herinnering, het is volop herfst, Koning Winter deelt de eerste plaagstootjes uit en het voorjaar is nog heel ver weg.

 

Wanneer ik nog voordat de stralen van de zon over de heuvel reiken naar buiten stap, zie ik het meteen. Alles is met een laagje rijp bedekt. Het gras, de van de bomen gevallen blaadjes, het plaatdak van de oude stuga en de auto, allemaal zijn ze verborgen onder een dun wit korstje. Ook de lucht voelt anders aan. De kou op de huid van mijn gezicht en handen brengt me ertoe de kraag van mijn shirt omhoog te zetten en mijn handen diep in mijn zakken te steken. Even later gaat er een rilling door mijn lijf - ik ben namelijk niet bepaald op de lage temperatuur gekleed, maar het voelt heerlijk aan.

Nadat ik de kou even op me heb laten inwerken, loop ik bij het huis vandaan. Ik volg het pad het bos in, stap over de beek en neem dan het pad dat slingerend naar een hoger punt op de heuvel leidt. Ook hier is alles om me heen met rijp bedekt. In het veld aan het einde van het pad houd ik stil. Het zal niet lang meer duren voordat de zon boven de heuvel uitstijgt en ik besluit om dat moment af te wachten. Even later wordt alles op de helling onder me door de zon belicht. Eerst alleen de toppen van de hoogste bomen, maar daarna zakt de scheidslijn van licht en schaduw razendsnel naar beneden. Vlak daarna sta ook ikzelf in de stralen van de zon en voel ik de temperatuur snel stijgen. Wanneer ik weer naar beneden loop, is de rijp bijna overal verdwenen.

Derde bezoek aan het T-nest

Afgelopen zondag brachten we ons derde bezoek aan het T-nest. Ten opzichte van de vorige keren was nu duidelijk te zien hoe de pups zich ontwikkelen. Twee zijn er redelijk gelijkwaardig terwijl de derde een heel ander type hond lijkt te worden. Over twee weken zijn de pups oud genoeg om het nest te verlaten. De spanning en het verlangen nemen toe!