Van de andere kant

Vandaag laten we de totstandkoming van onze posts ook eens van de andere kant zien. Trouwe volgers van onze blog zullen het rood peperboompje - tibast in het Zweeds - ongetwijfeld herkennen.

Boom des levens

Wanneer ik aan het begin van de avond door het nog dorre bruine veld loop, wordt mijn aandacht ineens getrokken door een zacht maar onmiskenbaar gezoem. Het geluid komt uit de richting van een loofboom die midden in het veld staat. De boom draagt nog geen bladeren, maar is wel omgeven door een lichte geelgroene gloed.

Ik loop richting de boom en ervaar dat het gezoem bij elke stap die ik dichterbij kom, harder gaat klinken. Wanneer ik onder de boom sta, kijk ik omhoog in de richting van het geluid dat vanuit de gehele kruin van de boom lijkt te komen. Het eerste wat ik zie, zijn ontelbare prachtig geelgroen gekleurde katjes.

 

Dan valt mijn oog op een felgekleurde vlinder die zich aan de nectar van een van de katjes tegoed doet.

En vervolgens op een enorme hoeveelheid hommels die luid zoemend van katje naar katje vliegen. Zij zijn de bron van het geluid dat ik al van verre hoorde en net als de vlinder doen ook zij zich tegoed aan het voedsel dat de wilg hen verschaft.

De wilg, die in Zweden in tientallen variëteiten voorkomt, is een zogeheten sleutelsoort. Dat is een soort die naast zichzelf ook vele andere soorten dient. In het vroege voorjaar zijn dat de vlinders en andere insecten. Die zijn dan voor nagenoeg het enige voedsel dat de natuur hen biedt op de nectar van de katjes van de wilg aangewezen. Zonder dat voedsel zouden ze sterven zonder zich te kunnen voortplanten. Andere dieren die zich graag met delen van de wilg voeden, zijn elanden, reeën, bevers en hazen. Ten slotte was de wilg in het nog niet eens zo verre verleden ook voor de mens een onmisbare bron van hulpstoffen.

Warmtefront

Wanneer we rond het middaguur buiten van een kopje thee en koffie genieten, zien we ze ineens voorbij scheren: twee boerenzwaluwen, de eerste van het jaar. Ze vliegen enkele rondjes om het huis waarna ze weer achter de boomtoppen verdwijnen. Later op de dag zien we de zwaluwen nog een keer, nu bij het huis hoger op de heuvel waar ze elk jaar onder een van de schuurdaken nestelen. Wat leuk dat ze ons direct na hun aankomst even kwamen begroeten. En ook leuk dat ze kennelijk op een warmtefront hier naartoe zijn gevlogen. Vanmiddag steeg het kwik in de schaduw tot net onder de 19 graden!

Goud in de mond

Aan het einde van de dag wanneer de zon alleen nog de boomtoppen belicht, wordt onze aandacht getrokken door een melodieus vogelgezang. Alhoewel we goed rondkijken, vinden we de bron daarvan in eerste instantie niet. Totdat we er achter komen dat we onze blik te laag hebben gericht. Want helemaal in het uiterste topje van een enorme spar ontwaren we een rood stipje dat het prachtige geluid lijkt voort te brengen. We zoomen even in en dan zien we hem zitten, een goudvink die zich baadt in de warmte van de laatste zonnestralen. Nu is er een spreekwoord dat luidt: de ochtendstond heeft goud in de mond. Wij vinden hetgeen we nu ervaren daar verdacht veel op lijken, alleen klopt het tijdstip niet. Iemand suggesties?

Lentekolder

Ik vind het heerlijk om samen met mijn baasjes weer zoveel buiten te zijn. Lekker genietend van de warmte van de zon en alle geuren en geluiden om ons heen. En lekker rollebollend door het nu nog dorre gras. Ik mag dan hoogbejaard zijn, de lentekolder gaat ook aan mij niet voorbij!

 

 

 

Voorbij gevlogen!

Wat is de tijd voorbij gevlogen! En wat is er - al zou je dat uit de stilte op onze blog niet opmaken - de laatste tijd veel gebeurd. Ik ga er even met grote stappen doorheen. Op vrijdag 11 april ging ik met het vliegtuig op en neer naar Stockholm om bij de Nederlandse ambassade een nieuw paspoort aan te vragen. De reis verliep voorspoedig en los van de schrik over de kosten van het nieuwe paspoort - meer dan het dubbele van wat Nicôle anderhalf jaar geleden moest betalen - verliepen ook de formaliteiten zonder problemen. Ook is het wel even aardig om te vermelden dat ik op de ambassade netjes en allervriendelijkst werd geholpen, een dikke pluim voor de dame en de heer achter de balie!

 

 

Weer terug in Värmland - heerlijk die rust in vergelijking met de drukte van de grote stad - bleek Koning Winter er definitief vandoor te zijn gegaan. Het werd alsmaar warmer en de lente barstte in alle hevigheid los. In rap tempo kwamen de verschillende soorten trekvogels terug. Gisteren zagen we de eerste kwikstaarten en de enige bekenden die nu nog ontbreken zijn de zwaluwen en de koekoeken. Lang zal dat waarschijnlijk niet meer duren.

 

 

Met de komst van de warmte stak ook de blåsippa - het leverbloempje - zijn kop weer boven de grond. Na het klein hoefblad is dat de eerste voorjaarsbloeier die zich hier laat zien. Enkele dagen later volgde de vitsippa - de bosanemoon - die inmiddels in grote hoeveelheden in het bos en de wegkanten bloeit.

 

 

Het zal voor zich spreken dat we de laatste dagen veel tijd in de buitenlucht hebben doorgebracht. Genietend van het mooie lenteweer en al het prachtigs dat de dierenwereld ons voorschotelt. Zoals de vogels met hun prachtige gezang, de eekhoorn die al zijn schuchterheid heeft laten varen en de laatste van onze wintergasten die inmiddels de bast van hun gewei beginnen te verliezen. Schitterende dingen die we voor geen goud zouden willen missen.

 

 

Ook zijn we hard aan het werk geweest en langzaam maar zeker beginnen enkele dingen die we sinds het begin van dit jaar onderhanden hebben hun voltooiing te naderen. Daaronder 'bijgeschaafde' versies van onze eerste twee boeken - Naar de Noorderzon en In het Hoge Noorden - die voor de zomer zullen verschijnen. En een heel nieuw boek - deel 4 van ons emigratieverhaal - dat binnenkort het levenslicht zal zien. Dat laatste boek is op de lay-out en de laatste redactieslag na helemaal klaar. Binnenkort meer over dit nieuwe boek en de twee boeken die in een nieuw jasje worden gestoken.

 

Ten slotte hebben ook de eerste kijktoeristen - sorry dat we jullie zo noemen - zich alweer aangediend. Dat is een fenomeen waar we tot op heden op onze blog niet veel aandacht aan hebben besteed. Maar dat gaat veranderen, dus ook daarover binnenkort meer!

Fijne paasdagen!

We wensen al onze lezers hele fijne en gezellige paasdagen toe!

Vanuit het Hoge Noorden

Ben, Nicôle & Jeanny

Eindelijk

In tegenstelling tot zo'n beetje al onze voorgaande winters in Zweden hebben we de afgelopen winter geen enkele eekhoorn gezien. We vonden dat opmerkelijk en misten de aanwezigheid van deze grappige diertjes zeer. Gelukkig is er nu eindelijk eentje opgedoken. Eerst zagen we hem bij een van de vogelvoederplaatsen rondscharrelen, ongetwijfeld op zoek naar een lekker maaltje zonnebloempitten.

En later zagen we hem aan de rand van het erf op een tak van een grote spar zitten. Hopelijk komt het diertje vaker terug.

Orde op zaken

Twee weken lang hebben we van het mooist denkbare weer mogen genieten. Veel zon, aangename temperaturen en geen enkele neerslag van betekenis. We hebben daar goed gebruik van gemaakt. We pakten enkele buitenklussen aan en begonnen met een grote voorjaarsschoonmaak van huis, schuur en tuin. Tussen de middag lunchten we steevast op een beschutte zonnige plek voor de oude stuga. En dan niet even vlug tussendoor, maar er rustig de tijd voor nemend zoals het eigenlijk hoort. Heerlijk!

 

Het mooie weer had ook een keerzijde. Alles in de natuur droogde zover uit dat de voorjaarsgroei maar slecht op gang kon komen. Ook de relatieve luchtvochtigheid was erg laag. De afgelopen week gaf onze meter af en toe zelfs minder dan 45% aan. Prima om de schuur en de zolder van de oude stuga eens goed te laten doorluchten. En uitstekend om het pas gekloofde brandhout te laten drogen. Het volume van de stapel slonk in een kleine week tijd net zoveel als het anders in een tot twee maanden doet. Maar - zoals al gezegd - minder goed voor de natuur. En voor onszelf, want ook wij moesten veel meer drinken dan normaal om het vocht dat we ongemerkt verloren weer aan te vullen.

 

Maar goed, inmiddels stelt Moeder Natuur weer orde op zaken. Sinds gisteravond laat regent het gestaag en volgens de weersverwachting kunnen we ook de rest van de week nog wel wat neerslag verwachten. Goed voor de natuur en een uitgelezen gelegenheid voor ons om wat bureauwerk te verrichten zoals het doen van onze belastingaangiftes over het afgelopen jaar.

Verleiding

Inmiddels is ook onze buitenkeuken weer onder de sneeuw vandaan gekomen. En ondanks het feit dat deze nog heel de dag in de schaduw ligt, is de verleiding om hem voorzichtig op te warmen en in gebruik te nemen groot. Zo groot zelfs dat we haar niet kunnen weerstaan.

Na enkele uren sudderen, smaakt het heerlijk. En naar meer...

Wat zie ik nu?

Wat zie ik nu? Eindelijk gaan we weer eens met water aan de slag. Het is namelijk hoog tijd dat de auto van een dikke laag modder en stof wordt ontdaan. Volgens mijn baasje is het nog te vroeg in het jaar om de tuinslang aan te sluiten, maar met flink wat emmers water gaat het ook prima.

Eerst spoelen we de auto goed af. Ik let op dat er geen plekje wordt overgeslagen.

Daarna is het tijd om met de spons aan de slag te gaan. Maar eerst mag ik even met het water spelen, voordat het wasmiddel er in gaat natuurlijk.

Tja, en als het spelletje voorbij is, ga ik er zoals het een goede hond betaamt nog even met de spons vandoor. Heel even maar hoor en daarna mag mijn baasje aan de slag.

Ondergronds

Toen enkele dagen geleden de sneeuw achter de oude stuga helemaal was weggesmolten, kwam er een fraai kunstwerk tevoorschijn: het gangenstelsel van een woelmuis. Kennelijk vond een van de onder ons houthok wonende woelmuizen het de afgelopen maanden onder de sneeuw te koud en is hij daarom 'ondergronds' gegaan. Met onderstaande verrassing als gevolg.