Pindakaasmysterie

Hoewel de pot pindakaas, die wij halverwege de winter aanboden aan onze gevederde vriendjes, aanvankelijk slecht werd bezocht werd deze uiteindelijk toch een geliefd object. Koolmezen, boomklevers en met name spechten snoepten dagelijks van het kleverige bruine goedje. De pot werd leger en leger, en op het boodschappenlijstje schreef ik dat een nieuwe pot moest worden ingekocht.

Groot was onze verbazing toen de pot op een ochtend compleet verdwenen was. Ondanks dat er nog maar een klein beetje pindakaas in zat en het glas op zich uit het voerhuisje op de grond kon zijn gevallen nadat een overijverige specht het laatste restje van de bodem had willen schrapen. Maar de pot was compleet weg! Een speurtocht in de tuin leverde niets op en al schouderophalend rukten we een nieuwe pot 'Skippy' aan.

De geschiedenis herhaalde zich echter, ditmaal met een nog volle pot! Tot vier keer aan toe kocht ik een nieuwe pot, en evenzovele malen verdween de pindakaas. Toen had ik er schoon genoeg van. De dief liet zich overdag en 's avonds niet zien, maar tijdens de nachtelijke uurtjes sloeg hij zijn slag. Want steevast was het voerhuis 's ochtends vroeg leeg. Een paar keer 's nachts opstaan leverde ook geen bruikbare informatie op, zodat ik pot nummer vijf inmiddels met ijzerdraad heb vastgebonden aan het voerhok.

Deze tactiek werkt tot op heden, al zijn we natuurlijk uiterst nieuwsgierig welk beest er nu met onze potten pindakaas vandoor gaat. De koolmezen en boomklevers sluiten we bij voorbaat uit, zij zijn veel te klein om de pot van zijn plek te krijgen. De spechten krijgen ook het voordeel van de twijfel, want waarom zouden zij de pot anders niet overdag meenemen. De diefstallen blijven voorlopig dus een mysterie. Ach, wij houden wel van een beetje natuurlijke spanning!

Avondrood

Enkele dagen geleden was ik vlak na zonsondergang getuige van prachtig avondrood. Meer woorden zijn niet nodig, de foto's spreken voor zich.

 

Vogelhuisvesting

Gisteren herinnerde ik me dat we nog enkele vogelnestkasten in de schuur hadden liggen. Tijdens onze verhuizing hadden we ze daar opgeborgen en daarna waren we ze min of meer vergeten. Met het broedseizoen voor de deur, leek het me een goed idee om ze meteen maar op te hangen.

Zo, die hangt. Nog zes te gaan. De linkerkast is bestemd voor vleermuizen.

Lentetekenen

Wederom beleefden we een prachtige dag die bol stond van de lentetekenen.

Terwijl het kwik tot boven de twintig graden steeg, zagen we onder andere de eerste vlinders, houtsnip en lentebloemen van het jaar. En ja, ook de muggen zijn al in grote hoeveelheden tevoorschijn gekomen.

Klein hoefblad - de eerste lentebloem.

Voorproef

Na gisteren is er geen enkele twijfel meer mogelijk: de lente is gearriveerd.

De dag begon na een nacht met lichte vorst met een stevig bevroren grond. Dat vonden wij prima, want daardoor zag Jeanny er na haar ochtendwandeling heel wat beter uit dan op de foto's in onze vorige post. Zodra de zon echter boven de boomtoppen steeg, schoot ook de temperatuur omhoog. Eerst naar vijf, toen naar tien, vervolgens naar vijftien en ten slotte naar bijna achttien graden.

Het was een prima dag om buiten te zijn. 's Ochtend verbrandden we een grote hoeveelheid takken en bladeren - resten van de voor brandhout gevelde bomen en herfstafval. Dat leverde een mooi vuur - nu nog veilig op een dikke plak sneeuw in het bos - en een enorme hoeveelheid rook op. Daarna maakten we ook nog een bescheidener vuurtje, waarboven we brood en worstjes voor ons middagmaal roosterden. Het mooie weer en het buiten zijn zorgden voor een prima sfeer, waardoor we dit eenvoudige maal als een waar culinair festijn beleefden. Vervolgens was het tijd om de benen te strekken. Halverwege de wandeling maakten we een tussenstop in een zonovergoten oude weide. Daar lagen we een klein uurtje prinsheerlijk in het verdroogde gras van een heus zonnebad en alle vogelgeluiden om ons heen te genieten. Toen we uiteindelijk naar ons huis en de schaduw van het bos afdaalden, was de middag alweer bijna voorbij.

Al met al beleefden we een mooie voorproef van het buitenleven waaraan we ons de komende tijd meer en meer tegoed zullen gaan doen.

En die smaakte naar meer...

Modderbad

Nu de vorst zijn greep op de wegen begint te verliezen, kan ik eindelijk weer eens een lekker modderbad nemen. En het mooie is dat ik daarvoor niet eens door de prut op het ontdooiende wegdek hoef te rollen. Een gewone wandeling voldoet al prima. Kijk maar eens hoe ik er na enkele honderden meters uitzie. Ik ga er even goed voor staan zodat mijn baasje enkele mooie foto's kan maken.

Van een afstand lijkt het nog wel mee te vallen.

Daarom maken we nog even een close-up van mijn achterpoten,

van mijn voorpoten...

en van mijn vacht.

Ik hoop dat de foto's gelukt zijn. Wanneer mijn baasje ze even snel op de camera wil bekijken, duurt het me te lang en maak ik aanstalten om even op m'n gemak in de modder te gaan zitten. "Nee!", roepen mijn baasjes in koor. Snap jij dat nou?

Voorjaarsequinox

Vandaag is de eerste officiële dag van het voorjaar.

Tenminste, dat is het volgens één van de vele daarvoor gangbare definities. Op het moment dat ik dit schrijf, heeft de voorjaarsequinox al plaatsgevonden. Vanaf nu zal op het noordelijk halfrond het daglicht weer over het nachtelijk duister regeren. De tijdsduur tussen zonsop- en zonsondergang zal elke dag toenemen, totdat de zon tijdens de zomerzonnewende - welke dit jaar op 20 juni plaatsvindt - haar hoogste punt bereikt.

En wat viel ons ten deel om deze speciale dag te vieren? Een zeer toepasselijk geschenk. Toen we vanochtend de gordijnen openden, waren we verrast buiten weer een prachtig witte wereld te zien. Alles was bedekt met enkele centimeters versgevallen sneeuw.

Nader verklaard: Op het moment van de equinox - zowel in de lente als in de herfst vindt er één plaats - staat de zon loodrecht boven de evenaar (en is de afstand van de beide polen naar de zon gelijk), waardoor de tijdsduur tussen zonsopgang en zonsondergang over ter wereld in theorie gelijk is - namelijk twaalf uur.

Vogels voeren

De afgelopen week heeft het begrip vogels voeren een dubbele betekenis gekregen.

Zoals ik al eerder schreef, hebben we vanaf onze werkplek een prachtig uitzicht op de voederplaatsen in de tuin en dientengevolge ook op de vele vogels die daar even komen bijtanken. Elke dag weer zien we zo een enorme diversiteit aan gevederde vrienden op bezoek komen en van de verschillende soorten voer eten. Ongeveer een week geleden dook er plotseling een nieuwe gast op. Het was Nicôle die hem het eerst zag, toen hij als een bliksemschicht voorbij kwam scheren en bij één van de voederautomaten een prachtige goudvink weggraaide. Voor we het wisten was de roofvogel - met het slachtoffer in zijn poten en een wolk van rode veertjes achterlatend - alweer uit het zicht verdwenen, ons tegelijkertijd beduusd en onder de indruk achterlatend.

Sinds die eerste verrassingsaanval hebben we de sperwer - want dat is het - bijna elke dag gezien. Het is duidelijk dat hij ons erf inmiddels in zijn vaste jachtgebied heeft opgenomen. Gelukkig zijn de overvallen van de roofvogel lang niet altijd succesvol. Ondanks de kamikazestunten welke hij uithaalt, ontsnappen zijn beoogde slachtoffers in meer dan de helft van de gevallen de dans. En de keren dat dit niet zo is, worden ze voer voor een andere vogel die ook moet eten om te overleven. Vogels voeren betekend dus ook roofvogels voeren. Zo simpel is het.

Kies zorgvuldig

Kies je dromen zorgvuldig,

want wellicht,

zul je ooit in staat zijn ze te verwezenlijken.

Gereedschap

In ons dagelijks leven gebruiken we vele soorten gereedschap. De meeste daarvan vallen onder de 'ouderwetse' definitie van dit woord. Vervolgens maken ze vaak ook deel uit van de categorie werktuigen waarmee je jezelf - of een ander - behoorlijk kunt bezeren. Zo hanteren we met regelmaat een mes, bijl, kloof, hamer, zaag, spade, houweel, kettingzaag, bosmaaier en ga zo maar door. En laat ik vooral de snoeischaar niet vergeten. Precies, dat vlijmscherpe ding waarmee ik enkele jaren geleden het topje van mijn vinger - gelukkig - net niet helemaal van de rest van de bijbehorende vinger scheidde.

Al dit soort gereedschap maakt sinds onze emigratie naar Zweden onverbrekelijk deel uit van ons leven. We gebruiken het met moed, beleid en trouw - en vaak ook met de nodige fysieke inspanning.

De gereedschappen welke we echter het meest benutten, bedienen we vanuit onze 'luie' stoel. Het zijn de computer en de blog-tool welke we gebruiken om onze belevenissen met jullie te delen. Vandaag is het precies een jaar geleden dat we onze huidige blog-tool, Blogger, in gebruik namen. En alhoewel de toeters en bellen van Blogger nog wel eens kuren vertonen, heeft de hoofdfunctionaliteit - het kunnen posten van berichten en foto's - ons tot op heden nog nooit in de steek gelaten. Wat ons betreft vieren we vandaag dus een gepast verjaardagsfeestje.

Nachtelijk rumoer

Het is nog net geen drie uur 's nachts wanneer Jeanny ons voor de tweede keer wekt. Ze loopt onrustig in het rond en komt verscheidene malen met haar neus mijn hoofd - dat nog op het kussen rust - aantikken. Dat is haar manier om me duidelijk te maken dat ze iets van me wil. Ik weet natuurlijk niet precies wat, maar ik besluit om op te staan, me aan kleden en haar even mee naar buiten te nemen.

Eenmaal buiten loopt Jeanny enkele meters het erf op om daarna te gaan zitten. Ze heft haar kop hoog in de lucht en scant met gespitste oren de omgeving. Er is niets te horen, voor mij tenminste. Dan doorbreekt een soort geblaf de nachtelijke stilte. Meteen kijkt Jeanny me triomfantelijk aan, met een blik in haar ogen alsof ze wil zeggen 'zie je wel'. Ik beloon haar met enkele lieve woordjes en een aai. Inmiddels is het weer stil, maar na ongeveer een minuut klinkt er weer een kort geblaf. Zo gaat het een hele tijd door. Een minuut stilte, blaf blaf blaf, een minuut stilte, blaf blaf blaf enzovoort. Het is niet eens zo ver bij ons vandaan - hooguit een kilometer - en het zou van een vos of een ree afkomstig kunnen zijn.

Ik besluit om nog even buiten te blijven en loop - wanneer mijn ogen aan het duister gewend zijn - samen met Jeanny over het pad naar de weg. En dan is er plotseling een ander geluid. Boven ons! Eerst horen we alleen vleugelslagen, maar niet veel later breekt er een oorverdovend gegak uit. Het is het onmiskenbare geluid van vele ganzen. Ik kijk omhoog en doe mijn best om iets te zien. Dat lukt echter niet, want het is gewoonweg te donker. Maar wat een kabaal maken ze, het is werkelijk waar fantastisch.

Zo zie je maar. Ook hier in Zweden worden we wel eens gestoord door nachtelijk rumoer. Maar gelukkig van een soort waar ik geen genoeg van kan krijgen.

Versgekloofd

Het leek ons een goed idee om gebruik te maken van het mooie weer en te beginnen met het kloven van een nieuwe voorraad brandhout. Eenmaal daarmee bezig leek het ook een goed idee om de klus meteen maar af te maken. Het resultaat is een mooie hoop versgekloofd brandhout.

Aanhoudend warm

Vandaag was het twaalf graden, in de schaduw! In de zon was het zelfs zo warm dat een t-shirt genoeg was om het bovenlijf op temperatuur te houden. Heerlijk, maar we mogen niet vergeten dat dit wel erg extreem is voor deze tijd van het jaar. Door de aanhoudend hoge temperaturen begint de vorst nu duidelijk haar greep op de natuur te verliezen.

Beekjes en kleine waterloopjes zijn al vrij van ijs.

De meren zijn nog wel bedekt met ijs, maar daarop ligt inmiddels een dikke laag smeltwater.

Even lekker rennen

Vandaag trekken we er met de auto op uit om een plek te vinden waar ik even lekker kan rennen. Na een korte rit vinden we een ongeploegde weg waarover een sneeuwscooterspoor loopt, stevig genoeg om niet in weg te zakken en niet te glad bovendien. Precies wat we zoeken.

Hier zijn we net uit de auto gestapt. Ik heb al mijn aandacht bij hetgeen mijn baasje in haar handen heeft: haar handschoenen.

Voor ze er erg in heeft, gris ik een van de handschoenen uit haar handen. Ik ren er een tiental meters mee weg en laat hem dan op de grond vallen.

Vervolgens loop ik bij het ding vandaan alsof ik er geen interesse meer in heb.

Maar als mijn baasje dan aanstalten maakt om haar handschoen te pakken, maak ik snel rechtsomkeert om deze weer weg te graaien.

En dan ga ik er weer mee vandoor. Mijn baasje heeft het nakijken.

Pas wanneer we op de terugweg zijn, geef ik de handschoen terug. Ik heb de grootste lol gehad en mijn baasje hopelijk ook.

Geroffel

Spechten communiceren niet alleen door middel van gekrijs - iets anders kun je het toch moeilijk noemen - maar ook met behulp van geroffel. Meestal roffelen ze op hout, maar deze slimme specht gebruikt de zinken plaat bovenop een elektrapaal als extra versterker.

Verse sneeuw

Het ziet er naar uit dat de lente een serieuze poging gaat doen om de winter te verdrijven. Volgens de weersvoorspellingen mogen we de komende anderhalve week overdag alleen nog maar temperaturen boven het vriespunt verwachten, met uitschieters richting de tien graden. Dat ziet er dus goed uit, maar Koning Winter geeft zich niet zonder slag of stoot gewonnen. Hij heeft zojuist namelijk zo'n vijftien centimeter verse sneeuw bij ons op de stoep gedumpt. Dat wordt dus weer sneeuwruimen, hopelijk voor de laatste keer deze winter.

Zweedse fakkel maken - 1

Afgelopen weekend maakten we een zogenaamde Zweedse fakkel. Dit is een rechtopstaand stuk boomstam waarin op ingenieuze wijze een vuurtje is gemaakt. Je kunt een Zweedse fakkel gebruiken om op te koken of om er worstjes boven te grillen. Daarnaast kun je je erbij verwarmen of hem gewoon - bij voorkeur als het donker is - als sfeerattribuut gebruiken.

Om te beginnen heb je een stuk boomstam nodig. In principe is elke soort hout goed, zolang het maar niet van een vers gekapte boom afkomstig is.

Je zet het houtblok rechtop en maakt er met de kettingzaag van boven naar beneden twee haaks op elkaar staande zaagsnedes in. Heb je een grover stuk boomstam dan wij in dit voorbeeld gebruiken, dan kun je er drie zaagsnedes - in stervorm - in maken.

Zo ziet het stuk boomstam er daarna van bovenaf uit.

Bovenop het houtblok - in het midden, boven het punt waar de zaagsnedes elkaar kruisen - maak je een hoopje van droog brandbaar materiaal (houtschilfers, takjes, schors etc.).

Nu is het moment daar om het vuur aan te steken.

Als alles meezit, heb je dan een klein vuurtje bovenop het houtblok.

Wordt vervolgd...

Zweedse fakkel maken - 2

Als het vuurtje bovenop het houtblok eenmaal brandt, dan is het verder slechts een kwestie van geduld.

En van brandstof toevoegen natuurlijk.

Na verloop van tijd - je zult zien dat dit best snel gaat - zakt het vuur als het ware het houtblok in.

Als het stammetje eenmaal aan de binnenkant brandt, hoef je geen brandstof meer toe te voegen. De zaagsnedes fungeren als schoorsteen, waardoor er een luchtstroming onststaat welke het vuur in stand houdt. Je hebt nu een echte Zweedse fakkel.

Bovenop de Zweedse fakkel is plaats voor een ketel of pan. Je kunt ook wachten tot de binnenkant van het houtblok alleen nog gloeit en er dan worstjes boven roosteren - zoals wij in dit geval deden.

Veel plezier!

NB! Er wordt geen paraffine, benzine, spiritus of iets dergelijks gebruikt.

Dag Julbock

Met nog maar drie weken voor de boeg voordat de zomertijd weer ingaat, vond Nicôle het hoog tijd om de Julbock te ontmantelen. Lekker in het zonnetje ontdeed ze de uit de kluiten gewassen kerstdecoratie van zijn takken om deze vervolgens naar onze groen-afvaldump in het bos af te voeren. Helaas moet ze met het opbergen van het geraamte nog even wachten. De poten daarvan staan namelijk nog stevig vastgevroren in een dikke laag ijs.

De eerste zwanen

Langzaam loop ik over het met ijs bedekte pad omhoog de heuvel op. Ik moet goed uitkijken waar ik mijn voeten neerzet, want met name op de steilere stukken is het spiegelglad. Jeanny loopt op veilige afstand achter me aan. Ook zij heeft moeite met de gladheid. Ondanks het feit dat ze 's ochtends vroeg altijd even flink wil rennen, houdt ze zich nu wijselijk in.

Het is koud - toen we van huis weggingen gaf de thermometer acht graden onder nul aan - en het vocht in de lucht die we uitademen vormt fraaie wolkjes. Bij totale afwezigheid van wind, blijven deze steeds even hangen voordat ze vervagen. Dan komt de zon boven de horizon van de helling die we bekimmen. Meteen wordt het merkbaar warmer en verdwijnen de condenswolkjes bij wijze van spreken nog voordat ze ontstaan.

Wanneer we halverwege de helling zijn, draai ik me om. Ik kijk uit over het dal dat nu bijna helemaal in zonneschijn baadt. Alleen boven het laagste deel, waar een riviertje loopt, blokkeert een dichte nevel het zicht. Dan, zelfs nog voordat ik hun karakteristieke kreten hoor, zie ik ze. Drie majestueuze vogels, vlak boven de boomtoppen vliegend, hun witte verenkleed goudgekleurd door de stralen van de vroege ochtendzon. Even later vliegen ze met luid klinkende vleugelslagen en vrolijk trompetterend bijna recht over ons heen. Wat een fantastisch moment om zo te mogen meemaken, de aankomst van deze eerste zwanen van het jaar.

Het kan verkeren

Alhoewel we ook vanochtend op een bijzondere manier wakker werden, was er dit keer van een paradijselijk gevoel geen sprake. Het ontwaken ging letterlijk en figuurlijk met een klap. Nicôle en ik zaten rechtop in bed en Jeanny vloog met een enorme sprong uit haar mand.

Nauwelijks van de schrik bekomen, hoorden we een snel aanzwellend rommelend geluid en begon het huis te trillen. Toen werd het heel even stil en vervolgens klonk er wederom een enorme klap. Wat was er aan de hand? Gelukkig niets ernstigs. Het waren gewoon enorme ladingen sneeuw die als zogenaamde daklawines van het dak af naar beneden stortten, een op het moment dat de dooi inzet bekend verschijnsel.

Wij maakten ons dus niet bijster ongerust. Maar onze hond Jeanny associeert het kabaal dat de daklawines veroorzaken steevast met onweer. En dat is een verschijnsel waarvoor ze helaas doodsbang is. Weet zij veel dat het in de winter niet onweert? Er was dus paniek in de tent en er zat niets anders op dan Jeanny voor een lange wandeling mee naar buiten te nemen. Zo liepen we dus voor dag en dauw door het bos en begonnnen we dag ongebruikelijk vroeg.

Ook de rest van de dag verliep onrustig. Het 'onweer' heeft bijna heel de dag aangehouden, maar bij de laatste check - ongeveer een kwartier geleden - bleek nagenoeg het gehele dak sneeuwvrij. Gelukkig maar, want we hebben best wel medelijden met onze hond en gunnen haar graag weer wat rust.

Tja, zo zie je maar. De ene ochtend kan het haast niet mooier en de volgende ochtend breekt er een enorm noodweer los. Het kan verkeren.