vrijdag 30 december 2016

Het einde

Dit is het einde. Het einde van de blog waarop we sinds we in 2005 naar Zweden emigreerden van ons leven in het Hoge Noorden verslag hebben gedaan. Door de veranderingen die het afgelopen jaar in ons leven hebben plaatsgevonden, zijn we niet meer in staat om regelmatig op onze blog te schrijven. En dat is voor een blog eigenlijk een vereiste. Het klinkt misschien raar, maar het is veel makkelijker - en veel leuker - om van dag tot dag met elkaar samenhangende teksten te schrijven dan slechts enkele keren per maand. We hebben er dus voor gekozen om met de blog te stoppen en ons volledig op andere dingen te richten.
 
Alweer lang geleden toen onze blog nog in de kinderschoenen stond, vertrouwde een van onze lezers ons openhartig toe: "Ik ben benieuwd hoe lang jullie dit gaan volhouden..." We vragen ons af of hij zich dat nog kan herinneren. Welnu, we hebben het ruim elf jaar volgehouden en daarmee is het antwoord op die vraag eindelijk gegeven.

Elf jaar, waarna bij ons het gevoel waarmee we ons leven in Zweden begonnen nog steeds overheerst. Dat van dankbaarheid. De post die we daar onlangs over schreven, is wat ons betreft een mooie afsluiting van deze blog.

Aan alle lezers van onze blog: enorm bedankt voor jullie trouwe en vaak ook hartverwarmende belangstelling!
 
Zo, nu sluiten we af. Het is tijd om verder te gaan...

Laggåsen, Zweden, 30 december 2016
Nicole & Ben

 
Als je ons ook in de toekomst wilt blijven volgen, dan kan dat via onze Facebookpagina. Daarop zullen we met enige regelmaat korte berichten met fotomateriaal plaatsen. Like en volg Naar de Noorderzon op Facebook - dat kan onder andere via de button in de kolom rechts van dit bericht - en blijf automatisch op de hoogte!

donderdag 22 december 2016

Fijne feestdagen toegewenst!

Vanuit het Hoge Noorden wensen we al onze lezers prettige kerstdagen en een voorspoedig en vooral ook gezond 2017 toe!


Laggåsen, Zweden, 22 december 2016
Nicole & Ben

woensdag 21 december 2016

Dankbaarheid

In het holst van de nacht vieren we midwinter. Midden op ons erf maken we een groot vuur om de kou en duisternis te verdrijven. In de cocon van warmte in licht rond het vuur laten we onze gedachten de vrije loop. We staren in de vlammen en zien allerlei beelden uit het verleden aan ons geestesoog voorbij trekken. Het is net alsof het hoog oplaaiende vuur een wijd openstaande deur naar het verleden is waar we zo doorheen kunnen stappen. We laten ons betoveren totdat het vuur in intensiteit afneemt en we weer naar het heden worden teruggevoerd. Van alle emoties die tijdens de korte tijdreis door ons heen zijn gegaan, is er uiteindelijk slechts één die overblijft: dankbaarheid.
 
Dankbaarheid voor elkaar en alle mooie dingen die we samen mogen beleven. Voor het feit dat Jeanny in ons leven is gekomen, de wending die ze daaraan heeft gegeven en de tijd die we met haar mochten doorbrengen. Voor het feit dat ze dankzij vele mooie herinneringen nog steeds elke dag even bij ons aanwezig is. In gedachten en soms zelfs bijna tastbaar. Ook nu hebben we sterk het gevoel dat ze ons van net buiten de cirkel van licht en warmte goedkeurend ligt toe te kijken...
 
Dankbaarheid ook voor de positieve veranderingen die onze emigratie naar Zweden in ons heeft doen plaatsvinden. Voor het feit dat onze reis naar een ander leven nog lang niet ten einde is en voor het feit dat er nog enorm veel uitdagingen voor ons liggen. Voor al het moois dat Moeder Natuur ons steeds maar weer blijft voorschotelen. Voor het feit dat we al die dingen maar al te goed beseffen en op hun waarde kunnen schatten.
 
En, wanneer we ten slotte weer met beide benen op de grond staan en om naar het onderwerp midwinter terug te keren, dankbaarheid voor het feit dat onze dagelijke dosis daglicht vanaf nu weer zal toenemen. De schier oneindige cyclus waarin licht en donker met wisselend succes om de macht strijden, begint opnieuw en zal ons pas wanneer we een heel jaar verder zijn weer bij een midwintervuur laten staan...

 
Laggåsen, Zweden, 21 december 2016
Nicole & Ben

vrijdag 16 december 2016

Oeraluil

Eergisteren had ik vlak voor het invallen van de duisternis die later zo prachtig door de volle maan zou worden opgelicht ook nog een ontmoeting met de Oeraluil die onze omgeving al enkele weken onveilig maakt. Tijdens een deel van mijn middagwandeling vergezelde hij me door van boom tot boom voor me uit te vliegen. Ogenschijnlijk niet van mijn aanwezigheid onder de indruk hield de uil me vanaf diverse hoge uitkijkpunten nieuwsgierig in de gaten om pas als ik echt dichtbij kwam een volgende positie op te zoeken. Helaas had ik geen camera met zoomfunctie bij me, maar toch kon ik enkele redelijk geslaagde foto's maken. Hieronder staat een van die foto's.

donderdag 15 december 2016

Volle maan

Zelfs het razendsnel dalende kwik kon ons er gisteravond niet van weerhouden om er voor een wandeling op uit te gaan. Terwijl de volle maan prachtig aan de hemel prijkte, liepen we door het sprookjesachtig verlichte bos. Het schijnsel van de maan gaf mede dankzij de met sneeuw bedekte bodem zo veel licht dat we niet eens een lamp nodig hadden om de weg te vinden. Prachtig!

zondag 11 december 2016

Extra dimensie

Ergens in Tiomilaskogen toen we vrijdagavond vanuit Dalarna terug naar huis reden. Het was pikdonker en de weg was hier en daar verraderlijk glad. Gelukkig hadden we dankzij de extraljus op onze auto toch nog behoorlijk ver zicht. Ze boorden als het ware een tunnel van licht in de duisternis en op de open stukken zorgde het schijnsel van de maan voor een extra dimensie...

dinsdag 6 december 2016

Veelvraten

Trouwe volgers van onze blog herinneren zich wellicht nog wel dat we in maart 2014 verslag deden van de vondst van sporen van een veelvraat in onze woonomgeving. Dat was nogal bijzonder aangezien het op dat moment al meer dan tien jaar geleden was dat er hier sporen van het grootste lid van de familie der marterachtigen waren gevonden. De veelvraat in kwestie was helaas geen blijver, hetgeen bleek uit het feit dat er daarna geen andere sporen meer van hem zijn gevonden.

Gisteren was het echter weer raak. Toen ontdekte Magnus - ja, wederom hij - op exact dezelfde plek als bijna twee jaar geleden sporen van maar liefst twee veelvraten. Nu maar hopen dat het deze keer wel blijvers zijn... 



Onderstaande foto is van maart 2014 toen er veel meer sneeuw lag dan nu.

maandag 5 december 2016

Niet vergeten

Ondanks onze emigratie naar Zweden heeft Sinterklaas ons nog niet vergeten. Alhoewel we al bijna twaalf jaar lang ver buiten zijn werkgebied wonen, heeft de goedheiligman ons net als alle voorgaande jaren ook dit jaar weer met een pakket vol typisch Nederlandse lekkernijen verrast. Dank u wel Sinterklaas!

donderdag 1 december 2016

Licht in de duisternis

December is begonnen en de duisternis heeft de afgelopen weken stevig terrein gewonnen. Vandaag staat de zon slechts een krappe zes en een half uur boven de horizon en dat zal gedurende de drie weken die we tot de winterzonnewende hebben te gaan zelfs nog korter worden. Het is dus de hoogste tijd om geheel in de sfeer van de snel dichterbij komende kerstdagen wat attributen te voorschijn te halen die licht in de duisternis brengen...

zondag 20 november 2016

Een prachtig begin!

We hebben hem de afgelopen tijd al drie keer eerder gezien. De eerste keer was ongeveer drie weken geleden. Terwijl we in de veranda achter onze bureaus zaten, zagen Nicole en ik hem toen gracieus voorbij zweven. Met zijn enorme vleugels wijd uitgestrekt, kwam hij vanachter het huis vandaan ons gezichtsveld binnen om na twee soepele bochten aan de andere kant van de tuin tussen de bomen weer uit ons zicht te verdwijnen. Zijn vleugels hield hij nagenoeg volledig stil, maar precies recht voor de veranda draaide hij zijn kop even volledig onze kant op zodat we de voor hem kenmerkende donkere ogen en gele snavel op amper tien meter bij ons vandaan goed tegen de lichte 'halve schotels' van zijn gezicht zagen afsteken.
 
 
Enkele dagen later zag ik hem weer. Terwijl ik door het uitgedunde berkenbos achter ons huis de heuvel op liep, zag ik hem links van me vanaf een van de takken van een dikke berk wegvliegen. En anderhalve week geleden had Nicole nog een ontmoeting met hem. Zij zag het dier er toen ze het erf van een verlaten oude boerderij opliep door een glasloos raam vanuit de zolder van de half ingestorte schuur vandoor gaan. Drie mooie cadeautjes van Moeder Natuur die ons gisteren nog de wens deden uitspreken dat er gauw weer een zou volgen...
 
En wat zie ik dan wanneer ik vanochtend terwijl het buiten nog zo goed als donker is achter mijn bureau ga zitten? Een lichte vlek op een boomtak nagenoeg recht tegenover me. Details zijn dan nog amper te zien, maar het moet 'onze' Oeraluil zijn. Ik ga meteen terug naar boven om ook Nicole bij het schouwspel dat we vanuit het slaapkamerraam voortzetten te betrekken. De uil zit kennelijk op zijn gemak en heeft geen haast om te vertrekken. En dat is maar goed ook, want pas een dik kwartier later is het voldoende licht om de eerste foto's te maken. Foto's waarin door het schaarse licht het bruin en groen van de bomen amper is te zien.




We hebben enorm veel geluk, want alles bij elkaar kunnen we de uil bijna een uur lang gadeslaan. Pas dan wordt hij namelijk door de mezen en Vlaamse gaaien die zich inmiddels bij de voederplaats in onze tuin hebben verzameld, ontdekt en weggejaagd. Wat een prachtig begin van de dag!